Футболкі ўніверсальнага фасону, падыходзяць і жанчынам і мужчынам!

🐺 Асаблівае стаўленне нашых продкаў да ваўкоў адбілася ў вераванні, што св. Юр’я з’яўляецца апекуном свойскай жывёлы (асабліва коней) і ваўкоў. Лічылася нармальным дараваць ваўку жывёліну са статку, ва ўсякім разе кранутая ваўком жывёліна лічылася ўжо страчанай для гаспадара. Як і ў іншых індаеўрапейскіх народаў, воўк уяўляўся ўсяведным, яго імя нельга было называць, каб не выклікаць самога ваўка.

🐺 У беларускім фальклоры захаваўся сюжэт, дзе шлюбнае спаборніцтва за права ажаніцца з каралеўнай выйграе менавіта воўк (“шэры ваўчок”). У індаеўрапейскай традыцыі прасочваецца сувязь вобразу ваўка з шлюбнай сімволікай, воўк дапамагае выкрадаць нявесту.

🐺 Характэрна, што падобным чынам тлумачыцца прысутнасць “ваўка” сярод калядоўшчыкаў у беларусаў: “Дзевак хавалі ад ваўка, гаварылі, што воўк будзе дзевак красьць. А ён туляіцца, хаваіцца ззаду каляднікаў і выглядаіць, дзе дзяўчына. Украдзець, патом хлопцы ўжэ з вёскі, чыю дзеўку ўкраў, ходзюць, дзяўчат шукаюць і выкупляюць іх у ваўка…потым як бы б’юць гэтага ваўка, праганяюць яго з вёскі, што, мол, у нас свае хлопцы ёсць, і дзевак нашых не забірай”.

🐺 Таксама, паводле вераванняў беларусаў, сустрэча з “ваўком” на Каляды ахоўвала ад сапраўдных сустрэч з ім на працягу года. Таксама ў калядных абрадах адбывалася сімвалічнае выгнанне ваўка ў цёмныя лясы, каб ён не нападаў на статкі кароў, авечак: “Дак ваўка вадзілі, што ўжэ летам ён статак твой ні троне, як загавор”.

🐺 Для стварэння вобразу апраналі адзенне шэрага ці чорнага колеру (часам з аўчыны), прымацоўвалі хвост, рабілася маска.