Цяжка знайсці працоўную прыладу, якая б мела ў беларусаў такую ж даўнюю гісторыю і пашаноту, як сякера. У лясной краіне без сякеры не выжыць. З яе дапамогай чалавек будаваў сабе жытло ды насычаў цяплом чэрава печы. Адначасна сякера гэта і грозная зброя, перад якой не ратавалі ні кальчугі, ні даспехі
Жалезная сякера ёсць абавязковым атрыбутам кожнай вясковай сядзібы, яе форма практычна не змянілася за тысячагоддзе. У народнай культуры сякера суаднесена з мужчынам, увасабляе стваральную дзейнасць, фігуруе і як моцны абярэг праз сваю здольнасць засякаць, знішчаць. Невыпадкова, што мерцвяны іншасвет, куды выпраўляюць хваробы, апісваецца як прастора, дзе не чуваць працы сякер. “Ідзі ж ты туды, дзе вецер не вее, дзе сонца не грэе, дзе пеўні не пяюць і мужчынкі сякерамі не сякуць”
Куды больш у беларускіх замовах абыгрываецца пагрозлівы статус сякеры, з дапамогай якой нішчаць хваробы. “Зубішча, зубішча, ідзіця на дубішча… А калі ня пойдзеця, я к вам прыйду з косамі, з тапарамі, з добрымі малайцамі, і я вас пакашу, парубаю і ў груд складу і спалю і попел разадму”
