Адной з адметнасцяў нашай традыцыі з’яўляецца шанаванне вужоў. У часы Вялікага Княства Літоўскага, як адзначалі замежныя аўтары, культ змяі быў шырока распаўсюджаным. Яшчэ да нядаўняга часу ў беларускіх вёсках вужоў трымалі дома і паілі малаком, ставіліся з павагай і не крыўдзілі, бо яны лічацца ахоўнікамі гаспадаркі. Хатнія вужы дапамагаюць гаспадарам у бядзе, могуць прадказваць і папярджваць пра небяспеку 🏡

На Палессі вужоў называлі “дамавікамі”, што падкрэслівае іх значную ролю і сімвалічную сувязь з домам і продкамі 🏠

Усе змеі маюць свайго ўладара, якога завуць Вужыны Кароль. Гэта вялізны вуж з каронай на галаве, які можа хадзіць на хвасце. У верасні, на свята Ўзвіжанне, ён вядзе сваіх падданых на зімоўку ў падземны Вырай 👑🪱

Забаронена хадзіць у лес у гэты дзень, аднак многія паданні распавядаюць, што людзі сустракалі Вужынага Караля. Тады трэба рассцялiць перад ім абрус ці ручнік з хлебам-соллю, i пакланiцца да зямлi. Прапаўзаючы праз абрус, Вужыны Кароль у падзяку скiдае з галавы залаты ражок-карону 👑

❗️Уладальнiк такога ражка набывае незвычайную мудрасць i пранiклiвасць, здольнасць угадваць чужыя думкi, выходзiць з самых цяжкiх абставiн; на яго таксама не дзейнiчае змяiны яд. З дапамогай гэтай чароўнай кароны можна здымаць усе замкі і засаўкі, бачыць схаваныя скарбы, а яшчэ ведаць мову звяроў 🦥🐿🦔

Аднак нават калі і не здабыць карону, то бачыць Вужынага Караля – гэта ўжо цуд і шчасце! ❤️