Гарадзішча на Менцы паўстала шмат стагоддзяў таму ў часы жалезнага веку. Тагачаснае балцкае насельніцтва заснавала паселішча на сутоках дзьвюх рэк – Менкі і Дунаю. З цягам стагоддзяў гарадзішча ператварылася ў племянны і рэлігійны цэнтр паўночных дрыгавічоў. Археолагі мяркуюць, што выступаючае малое гарадзішча на сутоку рэчак раней было свяцілішчам. Што ня дзіўна, бо гара, якую атачаюць рэкі, ёсць  вобразам-увасабленнем старажытнага індаўрапейскага міфа, сімвалічны цэнтр свету і месца багоў

 Уздым месца выпадае на Х – пачатак ХІ стагоддзяў, калі гарадзішча пераўтварылася ў вялікі развіты горад, які, як мяркуецца, атрымаў сваю назву ад імя ракі – Менск. Той самы старыжытны Менск (Меньск, Менеск), які стаў папярэднікам нашай сучаснай беларускай сталіцы на сутоку Свіслачы і Нямігі. Воляй лёсу,  год стаў часам разбурэння і заняпаду пачатковага Менска і кропкай адліку нашага новага горада

Той старажытны горад не захаваўся, але жыццё на яго месцы пад аховай магутных земляных валоў працягваецца, а ў адбітку павольных водаў Менкі мроіцца велічны горад

Такім яго і адлюстраваў мастак Павел Татарнікаў: малюнак пераносіць нас у часы найвышэйшага росквіту Менска на Менцы